Bir Günlük Askerlik

Askerlik bu ülkemiz için kutsaldır. Hep merak ederdim. İki oğullarım biri havacı diğeri karacı sağlık astsubay oldular. Askerlik yapamanın üzüntüsü içerisindeyken 2012 yılında, küçük oğlum Tayfun Trabzon’da görevdeyken, bir günlük askerlik yapabilmem için beni de yazdırmış. Bir ara gitmek istemedim; Söke’den Trabzon‘a git. Yol uzun geldi. Askeri alay nasıl bir yer, ana-babanın biricik evlatları nasıl bir yerde yaşıyorlar, komutanları ana kuzularına nasıl davranıyorlar merak ederdim.

Tayfun’dan davet geldi, otobüs ile Trabzon’a saat onbeşte yola koyulduk, ertesi gün onaltı sularında otobüs garajında oğlum karşıladı beni. Hoş geldin den sonra evin yolunu tuttuk. Ertesi günün sabahı askeri otobüsle 48’inci motorlu piyade komutanlığına giriş yaptık. O gün özürlüler bir günlük askerlik yapacakları için, “sağlık kontrolünden,” geçmesi gerekli olduğundan; beni hemen doktor ve hemşireler karşıladı; tansiyonumu, şeker hastalımın olup olmadığını sordular.

Ben (Yaşar Örkeli):” Bu yaşıma kadar, sigara, içki içmediğimi, 1987 yılından bu güne değin doktora gitmediğimi,” söyledim. Orada bulunan personel hayret ederken hep birlikte alkışladılar.

Oğlum, askeri elbiselerimi giymeme yardım etti.  İnanmasınız ogün gelen arkadaşların içinde en sağlıklısı bendim. Pantolonunu giyemeyen, yemek yiyemeyen, ayakta duramayan, konuşamayan, özürlü arabadan kalkamayan arkadaşlar vardı. Hatta oğlumun arkadaşı astsubay:” benim onkez barfiks çekemeyeceğimi iddia etti.”

Oğlum:” Aslanım, babamın nasıl biri olduğunu bilmiyorsun? Peki, akşam yemekleri senden,” diye söyledi. Bende 12 kez çekince, arkadaşı şaşırdı kaldı.

Havalı tüfekle 5 kez atış yaptırdılar. 3 tanesini vurabildim. Katılan arkadaşlar arasında 3’ncü yaşlı benmişim. Öğle yemeğinde herkes masalara oturdu, dikkat çekildikten sonra astsubay:” Tanrımıza hamd olsun, milletimiz var olsun,” dedikten sonra, Albay komutanımız o gür sesiyle:” Afiyet olsun,” dedikten sonra yemeğe başladık. Yemekler güzeldi. Kim yaptıysa ellerine sağlık, bizim için özel mi yapıldı bilmiyorum!

Yemekten sonra özürlü arabasıyla oğlumun birlikte görev yaptığı komutanın yanına gittik. Yüzbaşıyla tanıştık. Bürodan çıktık, yemin merasimi için oğlumun itelediği özürlü arabasıyla dinlenme salonuna giderken, albayı görünce ikimizde selam verdik, komutanımız da bize selam verdi.

Komutanımız:” Nereden geldiniz?” diye sordu.

Ben:” Yaşar Örkeli, Aydın Söke’den geldim, yanımdaki oğlum, ” dedim.

Komutanımız:” Asker, babana ödül versinler, yüzbaşıya söyle,”dedi.

Oğlum:” Emredersiniz komutanım,” dedi.

Biraz dinlendikten sonra, yemin tören yerine gittik. Masalar kurulmuş, hepimiz masanın etrafında, ellerimiz tüfeklerin üzerinde komutan sözlerini tekrarlayarak yemin ettik.

Ben dahil üç kişi ödül almak için gelen konukların karşısına dizildik. Sıra bana geldi. Trabzon belediye başkanı, “Tebrik ederim,” deyince. En çok gurur duyduğum andı. Aydın-Söke’den Yaşar Örkeli ödüle layık görülmüştür. Piyade komutanlığımızda görev yapan Astsubay Tayfun Osman Örkeli’nin babasıdır, hoparlörden anons edilince öyle gururlandım ki,  ağlamak üzereydim.

Oğlum.” Baba yol çok uzun, sen uçakla İzmir’e git,” dedi.

Ben: “ Tayfun’um iyi olur,” dedim. Uçakla iki saat sonra İzmir’deydim. Uçakta iken hostes.” Bir dakika seninle ilgilenecek birini arıyayım,” dedi. Özürlü arabayla beni hava alanının içine getirdi. Birden ne göreğim; eşim Hamide, Müfide ve Halil beni gördüler yanıma yaklaştılar.

Görevli kişi:” Lütfen yaklaşmayın,” dedi.

Ben:” Onlar benim akrabalarım, eşim ve dostlarımız,” dedim.

Görevli beni taksiye bindirdi, teşekkür ettim, hepbirlikte evime geldim.

Bende bir günlükte olsa askerliğimi yaptım.