Çamur Topuğundan Kayar

Bu sözü annemden duymuştum. İlk duyduğumda çok küçüktüm ama anlamı üzerinde bir hayli kafa yormuştum. O gün bugündür de unutmadım. Ne zaman birileri beni düş kırıklığına uğratsa hatırlarım. Bilirim ki çoğu zaman en sevdiklerimiz, hatta sevmeye kıyamadıklarımız kırar bizi.

Biz başımıza gelme ihtimali bulunan sorunların, kötülüklerin, ihanetlerin hep etrafımızda olmayan uzaklardaki insanlardan geleceğini düşünürüz. Aslında bu bir nevi kendimizi koruma içgüdüsüdür. Çünkü etrafımızda bulunan, kendi seçtiğimiz ya da bir şekilde tanışıp sevdiğimiz, hayatımıza dâhil ettiğimiz insanların içinde, kendimizi güvende hissetmek isteriz. Ummadığımız bir şey olduğunda o bana bunu asla yapmaz deriz. Sevdiğimiz, güvendiğimiz insanların bize ihanet etmeyeceğini, kırmayacağını, yarı yolda bırakıp gitmeyeceğini düşünürüz. Sırtımızı onlara yaslayabileceğimizi, hep dağ gibi arkamızda duracaklarını zannederiz.

Bazen etrafımızda ki insanların ihanetlerini, gözümüzün içine bakarak söyledikleri yalanlarını, gülen yüzlerinin arkasındaki ikiyüzlülüklerini fark edemez, kim dost kim düşman ayırt edemeyiz. Bazen de onlarla ilgili hissettiklerimizi hissetmezden, gözümüze sokulan pek çok şeyi görmezden geliriz. Kendimizi o güven duygusunun içine o kadar çok hapsederiz ki, ördüğümüz duvarların yıkılmasından ve altında kalmaktan korkarız. Çünkü güven, yaşamın devamlılığı için en önemli duygulardan biridir ve yokluğunu düşünmek bile istemeyiz. Düzenimizin bozulmasından, sevdiklerimizi kaybetmekten korkarız.

Oysa çoğu zaman sevdiklerimiz, dost bildiklerimiz, yıllarımızı verdiklerimiz, hatta sevgimizi yollarına serdiklerimiz, bizi kaybetmekten korkmazlar. Bizi üzmekten, kalbimizi kırmaktan, kendi çıkarları söz konusu olduğunda karşımızda durmaktan çekinmezler. Arkamızdan çevirdikleri dolapları biz fark etmediğimiz sürece, döndürmeye devam ederler. Fark ettiğimizde de ya sessizliğe bürünürler, ya da seslerini olabildiğince yükselterek haklı olduklarını ispat etmek isterler.

Hayat bizi her zaman en çok sevdiklerimizle sınar. Çünkü insanın kalbini en çok sevdiklerinin yaptığı yanlışlar, ihanetler ve umursamazlıklar kırar. Sevmediğimiz insanlar belki bizi üzebilirler ama asla kıramazlar. O nedenle tutunacağımız dalı, sırtımızı dayayacağımız ağacı, birlikte yürüyeceğimiz insanları iyi seçmemiz ama yine de herkesin her şeyi yapabileceğini ve her şeyin biz insanlar için olduğunu unutmamız gerekir. Çünkü tabiri caizse kırk yıllık dostluklarda, evliliklerde, aşklarda gün gelir kadir kıymet bilmezlik nedeniyle bitebilir. Biten hiçbir şey dünyanın sonu değildir ve kapanan her kapı açılacak yeni bir kapının habercisidir.

Seksen beş yaşında ki bir avukat bir cümlesinde “Altmış yıl avukatlık yaptım. Tüm davalar bir zamanlar birbirine güvenen insanlar arasındaydı.”der. Ne kadar doğru bir tanımlama. Ve her an değişebilme ihtimali bulunan insan ilişkilerinin de kısa bir özeti sanki.

Tabi ki eşimizi dostumuzu sevelim. Güvensizlik içinde yaşamamız mümkün olmadığına göre emin olduklarımıza güvenelim. Sadece kime güvenip kime güvenemeyeceğimizi, ya da kime iki kez güvenmemiz gerektiğini de iyi bilelim. Biz kalp kırıklıklarını, ihanetleri başkalarından beklerken, kötülüklerin uzaklardan geleceğini düşünürken, aslında her zaman “çamur topuğumuzdan kayar” unutmayalım.